Imona dla psów i suczek

A – Abra, Axa, Arabeska, Anya, Amera, Ama, Alfa, Alabama, Akri, Akita, Aksa, Aira, Aka, Agora, Aida, Agnes, Adara, Abris, Ami, Azora, Ara, Ariel, Agua, Abi, Amba, Aksa, Alis, Alza, Alwa, Anutka,

Azis, Aramis, Ardos, Atos, Amar, Alek, Aksel, Agent, Agis, Abu, Adulo, Alikey, Alwir, Aris, Arion, Abis, Alpinos, Afro, Azbar, Axel, Arbis, Arczi, Agor, Agis, Aksel, Alwar, Atis, Astor, Agat,

B – Babet, Bakara, Beta, Begi, Bara, Babel, Bietka, Bej, Baja, Bajra, Babis, Bela, Bibi, Bonia, Boti, Besi, Bajka, Baby, Bacardi, Bagra, Barczi, Betinka, Bastka, Beki, Bletka, Benia, Bjucia, Betsi, Brodka,

Bakardi, Bąbel, Baris, Bady, Bart, Bleik, Blu, Boxi, Black, Baxter, Bazyl, Bazyl, Bandzior, Bax, Benito, Bajtek, Bols, Beker, Bastuś, Bos, Bufalo, Bonus, Balto, Bombel, Bolto, Brandon, Bentlej, 

C – Cama, Chanelka, Chika, Czikita, Cleo, Cetina, Cosi, Carla, Cava, Capri, Carcia, Czika, Charlow, Coko, Czama, Cziczi, Cyga, Codi, Czarla, Cytra, Coke, Cas, Carmen, Clodi, Czelsy, Costa,

Cyryl, Cezar, Cywil, Czapi, Cyryl, Cyrus, Cyrulik, Cymes, Czaki, Czak, Cocos,Castor, Cid, Cedr, Capone, Camel, Carmel, Chaco, Casjan, Caro, Celt, Ces, Czad, Chanan, Cziko, Czip, Cycero,

E – Eiko, Elektra, Elfi, Elisa, Elza, Emi, Eny, Erasta, Eris, Etna, Eta, Evita, Evra,

Elegant, Ebris, Elektor, Elf, Eliot, Elvis, Elmo, Emir, Endy, Estor, Erni, Ewer, Ewin,

F – Fama, Fabiola, Fanka, Fantazja, Fasis, Fata, Fedora, Fifi, Figa, Fila, Fiona, Flanka, Flora, Flores, Florka, Fizia, Fredzia, Frida, Funia, Fly, Foxa,

Fazy, Febris, Forez, Flach, Fudzi, Fryc, Fox, Fortel, Floks, Flic, Fant, Fargo, Faros, Farys, Feri, Figiel, Fik, Filemon, Filon,Florek

G – Gabi, Gaja, Gala, Gapa, Garma, Gajga, Gajra, Gemera, Geris, Gibsy, Gobi, Goldi, Goya, Gracja, Grafi, Gunia, Gusia, Gwiazdka,

Gacek, Gargamel, Gary, Gandalf, Gaspar, Gaudi, Generał, Gildo, Gin, Gizmo, Grafit, Gomez, Gonzo, Gordon, Grey, Grom, Gucio, Guzik, Gufi, Gumiś,

H – Haga, Harfa, Harpia, Haxa, Hebe, Heda, Hetka, Hoga, Hoja, Hony

Hadis, Hajko, Halit, Hasan, Hasim, Hektor, Haxel, Hilton, Horus, Hugo, Hit, Hogan, Homer,

I – Ibiza, Idea, Iguana, Imako, Impresja, Inez, Iga, Ina, Inia, Inka, Ira, Iris, Iskierka, Ismena, Ita, Iwa, Izis, Izyda,

Ibar, Ibis, Ico, Iko, Inan, Imbir, Irbis, Isar, Iryd, Ismar, Ivor, Ivo, Izbir,

J - Jaga, Jamajka, Jarga, Jasy, Jawa, Jena, Joga, Joko, Jona, Jota, Juka, Juma, Jura, Jurta, Juta,

Jako, Jager, Jakir, Jambo, Jankes, Jantar, Jarwis, Jarys, Jaspis, Jasyr, Jax, Jen, Jimbo, Jok, Jogan, Jojo, Jordan, Jork, jogo, Jukon, Jumpy, Junior, Jupiter, Juppy,

K – Kabi, Kropka , Kaja, Kajra, Kala, Kalila, Kama, Kamea, Kana, Kandy, Kari, Karia, Karmen, Kari, Kasari, Kasta, Keja, Kewora, Kimba, Kira, Kiris, Kiruna, Kiti, Kiwesa, Kizis, Kobi, Kofi, Kora

Kajko, Kaktus, Kali, Karat, Karmel, Kasar, Kasjan, Kaspar, Kastor, Kaszmir, Kazan, Kefir, Keks, Kent, Kenzo, Kewin, kido, Kirys, Klakier, Kleks, Koczis, Kokos, Koks, Konan, Kraker, Kres, ksant, 

L – Lady, Lakina, Lamia, Lasi, Lawia, Leidi, Lena, Lentuś, Lester, Leydis, Lijo, Lilka, Lima, Lisa, Lorsa, Lucia, Lula, Labi, Lala, Limba, Lola, Lolita, Lori, Lunia, Lajla, Layla, Leda, Libia, Lisi, Loti,Lili

Lion, Leon, Lolik, Lordi, Lucky, Luk, Lupo, Limita, Lesiu, Levi, Lisek, Lof, Lapi, Leo, Lilo, Lobo, Lolo, Lord, Luis, Luluś, Largo, Liroj,

Ł - Łajka, Łapa, Łasia, Łatka, Łania, Łusia, Łini, Łajba, Łuska, Łata, Łajza, Łuta, Łezka, Łupinka, Łuna, Łarka, Łorka, Łoza, Ługa
Łuki, Łozo, Łapa, Łapka, Łasik, Łapuś, Łata, Łatek, Łazik, Łobuz, Łunik, Łuni, Łubik, Łodzio, Łerek, Łajek, Łanio, Łusio, Łasio, Łucio, Łazik,

M – Malina, Marchewka, Mia, Madonna, Mari, Marina, Missy, Magnolia, Mała, Malta, Meduza, Megi, Meli, Melodia, Milka, Misza, Misia, Mojra, Mucha, Mysia
Maksiu, Maks, Miodzio, Mar, Majki, Mer, Mimiak, Ma

Myszoskoczek

Myszoskoczki są zwierzętami bardzo łatwymi w utrzymaniu. Nie trzeba im poświęcać zbyt dużo czasu. Wystarczy kilka razy w tygodniu wyjąć myszoskoczka z klatki i pozwolić mu swobodnie pobiegać po mieszkaniu, oczywiście pod naszą kontrolą o ile tylko myszoskoczek jest na tyle oswojony.   Myszoskoczki tak samo jak i każde inne zwierzę, mają zarówno zalety jak i wady. Główną zaletą tych zwierząt jest to, iż mają niewielkie zapotrzebowanie na wodę i pożywnie. Nie wymagają dużo opieki. W utrzymaniu czystości myszoskoczka pomaga im regularna kąpiel w piasku, który umieszczamy w klatce w pojemniku nieco większym niż samo zwierzątko. Dlatego nie musimy czyścić i kąpać zwierzaka. Kolejną zaletą jest to, iż nie zanieczyszczają swojego „domku”, nie wypróżniają się za często, dlatego też nie trzeba zbyt często wymieniać im ściółki. Największą wadą natomiast jest to, iż myszoskoczki bardzo lubią drapać i gryźć klatkę. Co może bardzo często denerwować opiekunów.  Przy żywieniu myszoskoczków pamiętajmy aby ich pożywienie było pełnowartościowe. Mieszanka pokarmu powinna być głównym składnikiem pożywienia myszoskoczków.  Poza tym myszoskoczkom można podawać sianko z różnymi ziołami, oczywiście nie za często, raz w tygodniu w zupełności wystarczy. Polecane jest siemię lniane, w postaci suchej, czyli nie gotujemy siemienia. Myszoskoczki swobodnie sobie pochrupią ten przysmak. Mogą również jeść liście mlecza, ale również nie za często, ze względu głównie na wrażliwy układ pokarmowy. Należy pamiętać jednak o tym, aby liście były czyste. Po zebraniu należy je dokładnie umyć. Myszoskoczki oprócz karmy wieloziarnistej, która stanowi ich główny składnik pożywienia, mogą także jeść różnego rodzaju owoce, na przykład jabłka, arbuzy, czereśnie, truskawki, gruszki, a także wiele warzyw takich jak na przykład marchew, ogórek, sałata. Owoce i warzywa stanowią przysmak dla myszoskoczka.  Myszoskoczki nie wymagają wiele miejsca w mieszkaniu, dlatego małe mieszkania znakomicie nadają się do hodowli tego zwierzaka.

Mysz domowa ;)

Naukowcy zbadali i opisali wiele gatunków myszy, zamieszkujących bardzo różne środowiska niemal na całym świecie. Niektóre z nich stały się nawet domowymi pupilami, z których najbardziej popularna jest mysz laboratoryjna.

Pochodzenie

Osobniki, które dziś ludzie hodują w swoich domach, są udomowioną formą myszy domowej, tzw. formą laboratoryjną, która została wyhodowana w laboratoriach na potrzeby nauki. Nazwa „mysz japońska”, z którą można się spotkać w sklepach zoologicznych, jest myląca. Sugeruje bowiem, że chodzi o jakiś odrębny gatunek. Jest jednak tylko „chwytem marketingowym” i  odnosi się do łaciatych odmian myszy laboratoryjnej.
Jej przodek, mysz domowa, pochodzi najprawdopodobniej z Afryki, jednak dzięki człowiekowi rozprzestrzenił się niemal na cały świat. Gatunek ten upodobał sobie życie w towarzystwie ludzi i można go spotkać we wszystkich ludzkich siedzibach, w miastach, w gospodarstwach rolnych, fabrykach, stoczniach, itd. Żyjąc u boku człowieka ma doskonałe warunki rozwoju, schronienie i dużo pokarmu.

Wygląd

Dzikie kuzynki domowych pupili są barwy szaro-żółtawej z jasnym brzuszkiem, ale udomowiona forma występuje już w całej gamie barw. Wyhodowano osobniki: białe, czarne, szare, brązowe, kremowe, niebieskie, czekoladowe, jednolicie umaszczone bądź łaciate. Rasowe myszy, bo takie też istnieją, mogą różnić się również długością i strukturą futra. Niektóre z nich są nawet całkowicie pozbawione okrywy włosowej.

Długość życia

Ich życie trwa krótko. W dobrych warunkach, pod ludzką opieką gryzonie te dożywają do półtora roku.

Zachowanie i wymagania myszy

Gryzonie te bardzo łatwo się oswajają i są bardzo łatwe w hodowli i tanie w utrzymaniu. Są towarzyskimi zwierzętami, ich dziki przodek żyje w dużych koloniach. Najbardziej aktywne są o zmierzchu i w nocy. Ich mocz ma bardzo silny zapach, co zmusza właściciela do częstego czyszczenia klatki. Niestety myszy mają w zwyczaju znaczyć trasy swoich wędrówek kropelkami moczu.
Myszy są bardzo mało wymagające. Klatka powinna być raczej spora, ponieważ są to ruchliwe zwierzęta, i wyposażona w różne elementy do wspinania. Myszy powinno trzymać się w grupach, jeśli jednak będą to grupy mieszane, trzeba się liczyć z licznym przychówkiem. Można jednak trzymać osobniki tylko jednej płci.

Pożywienie

Myszy są wszystkożerne. Podaje im się karmy dla gryzoni lub myszy. Ponadto owoce, warzywa, zieleninę i zioła. Nie gardzą również pokarmem zwierzęcym.

Rozmnażanie

U samców odbyt i ujście dróg moczowo-płciowych są od siebie oddalone, poza tym mają one wyraźnie widoczne duże jądra.
Dojrzałość płciową osiągają już w wieku dwóch, trzech miesięcy. Ciąża trwa koło dwudziestu dni. W jednym miocie samica może urodzić nawet kilkanaście młodych. Jednym słowem gryzonie te są niezwykle płodne.
Młode rodzą się gołe, ślepe i głuche. Pod troskliwą opieką matki rosną jednak bardzo szybko i w krótkim czasie stają się całkowicie samodzielne i same mogą zostać rodzicami.

Systematyka

Myszy są bardzo blisko spokrewnione ze szczurami. Oba gatunki należą do rodziny myszowatych. Oczywiście są gryzoniami. Rząd gryzoni obejmuje niemal połowę wszystkich gatunków ssaków na ziemi.
Krewniakami myszy są również myszoskoczki, ale należą one do odrębnej podrodziny w obrębie rodziny myszowatych.

Chodowla pająków

Jak się okazuje hodowla pająków egzotycznych to nie tylko satysfakcja z posiadania wielkiego ptasznika, ale i odpowiedzialność za zdrowie naszego pupila. Wielu początkujących hodowców powinno przed kupnem pająków zapoznać się ze wskazówkami, poradami z jakimi problemami przyjdzie im się zmierzyć przy hodowli pająków.

Dlaczego ptaszniki lnieją ?

Lnienie jest to nic innego jak zrzucanie starego naskórka. Ptaszniki czy skorpiony przechodzą ten proces po to aby rosnąc i dojrzewać. Ptaszniki dojrzewają do 15 wylinek. Jeżeli posiadamy już dorosłego pająka który osiągnął dorosłość ( L15 ) i zaobserwujemy przygotowania do następnego lnienia nie mamy się czego obawiać ponieważ dorosłe ptaszniki przechodzą wylinki również po to aby odzyskać kolory. Ważne jest aby pająk miał odpowiednią wilgotność i temperaturę wówczas nie powinno byc problemów z lnieniem.

Jak wygląda lninie ?

Ptasznik – pająk odmawia przyjmowania pokarmu robi się ospały i powolny jego kolory matowieją a odwłok robi się błyszczący. Jeżeli nasz podopieczny ma wyczesane włoski z odwłoka i w miejscu gdzie widać było „skórę” ptasznika, miejsce to będzie błyszcząco czarne. Przed samym lnieniem ptasznik rozściela dywanik z pajęczyny po czym kładzie się na niego do góry nogami. Następnie pęka karaps ptasznika i ptasznik wychodzi ze starej skóry. Proces ten może trwać od 1h do 8-9h. Podczas gdy nasz podopieczny przechodzi wylinkę nie należy go stresować. Jak już wspomniałem ptasznik powinien mieć wysoka wilgotność aby wylinka przeszła bez komplikacji. Po przejściu wylinki, nie wolno karmić ptasznika ponieważ mógłby uszkodzić pazury na pożywieniu proponuje odczekać tydzień.

Co zrobić gdy ucieknie nam ptasznik ?

Taka sytuacja jest niedopuszczalna, ale jeżeli zdarzy nam się taka sytuacja to:

1. Nie panikować.
2. Poinformować rodzinę aby byli ostrożni.
3. Sprawdzić wszystkie zaciemnione oraz wilgotne miejsca. Można równierz poszukać pod szafkami tam gdzie jest ciemno, radzę też sprawdzić obuwie.
4. Jeżeli to nie przyniosło żadnych rezultatów należy roztawić w domu miseczki z wodą i torfem. Możliwe ze uciekinier skusi się na odrobinę wilgoci.

Jeżeli wszystkie środki zawiodły to możliwe ze ptasznik zdechł ale nawet w takiej sytuacji należy zachować ostrożność.

Mnie osobiście zdarzyła się sytuacja, gdy po powrocie do domu zastałem otwarte terra i brak pająka, była to dorosła samica Grammastoli rosea. Lecz odnalazła się po kilku godzinach pod komodą na której stoją terraria.

Szynszyla

Szynszyle nie są zwierzętami potrzebującymi wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Nie potrzebne jest im czesanie, mycie z użyciem wody. Jedyną rzeczą jest kąpiel pyłowa, dzięki której gryzoń może zachować czystość, zdrowie i urodę gęstego futerka. Podczas tej kąpieli usuwa on zanieczyszczenia i tłuszcz. Futerko naszego pupila po takim zabiegu jest delikatne, miekkie i zadbane. Dodatkowo szynszyl jako aktywne zwierzę może wyładować w ten sposób energię, ponieważ kąpiel polega na fikołkach, podskokach i bieganiu. Jest to dla nich dobra zabawa. Kąpiel powinna być przeprowadzana przynajmniej trzy do czterech razy tygodniowo i trać około 15-30 minut. Piasek do kąpieli pyłowych dla szynszyli można kupić w każdym sklepie zoologicznym bądź przygotowąć go samemu. Przesiany drobny piasek należy wyparzyć i dodać do niego przy każdej kąpieli niewielka ilość pudru dla dzieci. Idealnie też nadaje się piasek kwarcowy, jest delikatny i drobny. Potrzebny jest także odpowiedni pojemnik, który musi byś odpowiednio wysoki i szeroki, żeby zwierzę miało pełną swobodę ruchów. Najlepiej by było, gdyby szynszyla myła się we własnej klatce, więc przed kupnem pojemnika radzę upewnić się, czy zmieści się on w wejściu do klatki. Nie jest jednak przeszkodą by pojemnik znajdował się poza klatką. Do tego celu można wykorzystać dużą doniczkę czy słoik. W sklepach zoologicznych są dostępne specjalne pojemniki do tego celu. Systematyczność oraz używanie specjalnego piasku pozwoli uzyskać czystość i zdrowie gęstego futerka naszych szynszyli. Aby zapobiec chorobą pył po kapieli dobrze jest przesiewać w celu usunięcia zanieczyszczeń a raz na jakiś czas wymieniać go całkowicie.  Teraz przyśle Wam jakiś film :)

Papużki

Chomiki to śliczne małe zwierzątka domowe, które wymagają znacznie mniej uwagi niż pies czy kot, zatem często są wybierane jako pupile dla młodszych dzieci. Nie jest jednak prawdą, że nie wymagają zupełnie uwagi.

To jest papuga , bardzo przyjazna lubiąca dzieci

Króliki to wspaniałe zwierzęta, łatwe do hodowli i opieki. Przy odrobinie staranności możesz hodować króliki w domu i mieć towarzysza do tulenia i zabawy na wiele lat.

Żółwie

Terrarium

Aby nasz pupil czuł się dobrze w swoim nowym środowisku musimy mu zapewnić odpowiednie terrarium, a tym samym warunki do przeżycia. Możemy je z łatwością zbudować sami, bowiem wystarczy nam do tego najzwyklejsze w świecie szklane akwarium. Żółw, jak każde inne zwierzątko musi posiadać miejsce, które będzie dla niego schronieniem. Zamiast kupować taką gotową kryjówkę, również można postarać się zbudować ją samemu, a posłużyć nam do tego mogą jakieś niewielkie gałązki czy patyki. Natomiast wnętrze takiego “mieszkanka” możemy wyłożyć suchą trawą bądź liśćmi, co będzie namiastką tego, jak żółwie żyją na wolności. Najważniejszą rzeczą, o której zapomnieć nie możemy jest umiejscowienie w terrarium baseniku z wodą, ponieważ żółwie ze względu na zmianę warunków klimatycznych, a tym samym temperatury potrzebują zwilżenia swojej skóry. Do budowy takiego baseniku wystarczy zwykła bardzo płytka (aby żółw nie utonął) miska. Bardzo ważną rzeczą jest, aby całe terrarium w żadnym wypadku nie stało w miejscu, które jest narażone na przeciągi, gdyż zwierzątko może przeziębić sobie organizm, ani też w miejscu zbyt nasłonecznionym, ponieważ grozi to przegrzaniem organizmu, a to wszystko może w krótkim czasie doprowadzić do choroby żółwia. W terrarium powinniśmy również posiadać ogrzewanie, czyli w tym celu umieścić niewielką lampkę o mocy nie większej niż 100 W, ale też nie mniejszej niż 60 W, a sama temperatura powinna się równać 35 stopni Celsjusza. Taką lampkę koniecznie należy umieścić w rogu akwarium. Dzięki temu żółw będzie mógł sobie wybrać chłodniejsze bądź cieplejsze miejsce. Terrarium powinno być przykryte w trzech czwartych części, bowiem musi posiadać otwór wentylacyjny. Aby terrarium wyglądało ładniej, a przede wszystkim, żeby nasz pupil czuł się w nim lepiej, warto zapewnić mu jakąś roślinkę, ale pamiętajmy, żeby nie byłoby to więcej niż trzy, aby zbytnio nie przesadzić. Żółwie lubią obgryzać ich zielone pędy. Podłoże w terrarium trzeba zmieniać co najmniej raz w ciągu kwartału, natomiast resztki pokarmowe czy odchody żółwia systematycznie, aby móc utrzymać pełną higienę.



Jak wybrać pupila?

oczy – powinny być przejrzyste i błyszczące, bez żadnej na nich wydzieliny, nie powinny być opuchnięte, jeśli żółw ma zamknięte oczy, należy spróbować zwrócić na niego swoją uwagę, jeśli mimo naszego usilnego pukania w szybkę lub dotykania go nie otwiera ich może to świadczyć o jakiejś chorobie.
-nos– ma być drożny, czysty bez żadnych wydzielin ani baniek powietrza
-pyszczek– również powinien być czysty, nie powinna wydzielać się z niego żadna piana, musi być twardy.
-kloaka– powinna być czysta i zamknięta, nic nie powinno z niej wystawać
-skorupka– musi być twarda, choć u młodziutkich żółwików może lekko uginać się pod niewielkim naciskiem, szczególnie ku tyłowi i po bokach.
Oprócz wyglądu należy także zwrócić uwagę na zachowanie i odgłosy wydawane przez osobnika tego gatunku, nie powinno się słyszeć jak żółw oddycha ale jedynie krótkie syknięcia kiedy jest przestraszony na przykład gdy go wyjmujemy z akwarium. Jeśli chodzi o szczególne zachowania na które musimy zwrócić uwagę to:
-żółw powinien być trochę płochliwy ale bez nadmiernej przesady, musi byc ciekawy otoczenia i świata
-nie powinien okazywać agresji w stosunku do innych żółwi
-powinien interesować się pokarmem, gdy żółw jest zdrowy zawsze jest głodny, dlatego też najlepiej poprosić sprzedawcę o pokarm i nakarmić żółwia, obserwując jego reakcję
-przy pływaniu musi utrzymywać on równowagę, jeśli przechyla się na którąś ze stron może to świadczyć o zapaleniu płuc, które jest bardzo ciężkie do wyleczenia.


Transport

Transport żółwi w okresie letnim:
Gdy temperatura na dworze jest bardzo wysoka nie musimy się szczególnie martwić o zabezpieczenie ciepła dla żółwia, dlatego też tworząc odpowiedni pojemnik do transportu można skupić się bardziej na jego wygodzie. Aby dobrać odpowiednią wielkość pojemnika należy w przybliżeniu znać rozmiary gada którego planujemy kupić. I tu, przy doborze stosowane są dwie metody:
-1- pojemnik powinien być niewiele większy od żółwia, tak aby miał on z każdej strony tyle miejsce aby mógł jedynie wyciągnąć ze skorupy głowę, ogon i kończyny.
-2- pojemnik powinien być odpowiednio większy od żółwia, umożliwiający zwierzęciu obrócenie się i zrobienie kilku kroków w każdą stronę.
Niezależnie od wielkości lokum w którym go przenosimy, szczególnie podczas bardzo ciepłych dni, należy zadbać o jak najlepszą wentylację dla niego, gdyż w zamkniętym pudełku może być zaduch, który jest dla żółwia tak samo niebezpieczny i niekomfortowy jak dla człowieka. Dno pojemnika poleca się wyłożyć ręcznikiem lub szmatką (oczywiście czystą) – w razie bardzo wysokich temperatur materiał powinien być lekko zwilżony.
Transport zwierzęcia w okresie zimowym:
Ogólnie nikt nie poleca kupowania ani transportu żółwi w zimie. Wynika to także ze spadku aktywności żółwie, przez co przy zakupie można nie wykryć ewentualnych chorób jak i minusowych temperatur narażających gada złapanie potencjalnych chorób. Wielkość pojemnika do jego transportu w zimie nie różni się dużo od tego w okresie letnim, jednak samo jego dokładne przygotowanie jest bardziej skomplikowane. Przede wszystkim należy zapobiec jakichkolwiek utrat ciepła. Można to zrobić na kilka różnych sposobów:
-1- stworzyć pudełko z dobrego styropianu
-2-wyłożyć już gotowe pudełko styropianem
-3-pod przygotowany ręcznik włożyć termofor
-4-pudełko które transportujemy włożyć do większego, a przestrzeń między nimi wypełnić izolującym materiałem lub watą.
Niezależnie od tego, czy zamierzamy transportować żółwia w zimie czy w lecie musimy mieć na uwadze, że odpowiedni sposób przewozu żółwia i dobrze przygotowane lokum dla niego są bardzo istotne i mogą zapobiec niepożądanym skutkom ubocznym dla naszego nowego pupila.


Pokarm

WODNO-LĄDOWE:
Żółwie wodno-lądowe jedzą tylko w wodzie,ponieważ nie posiadają mięśnia języka
KARMIĆ ŻÓŁWIA WODNO-LĄDOWEGO MOŻNA:
-stynką/mrożoną/suszoną(rzadko)
-owocami morza
-kiełżami
-małżami
-krewetkami
-larwami mrożonymi lub żywymi : np. wodzenia i ochotki
-szklarką
-krylem
-dżdżownicami
-roślinami akwariowymi
wywłócznik
rzęsa wodna
moczarka kanadyjska
różne mchy
nadwódka zmienna
mniszek pospolity
kabomba
wglebka wodna
strzalka wodna
pistia
-ślimaki, tylko nie winniczki (są pod ochroną) i bez skorupy (są trujące)
-rybkami akwariowymi
-polne rośliny typu mlecz, babka
-podawać należy też mu sepie dla ptaków(wapno)
a suszone jedzenie należy ograniczać bo strasznie tuczy.
JEDZENIE ZAKAZANE:
WARZYWA
OWOCE
MIĘSO
SŁODYCZE
PAŁECZKI TYPU: BIOREPT
Dieta oparta na mięsie,owocach,warzywach i granulatach typu biorept prowadzi do zaburzeń mineralno witaminowych, otłuszczenia narządów wewnętrznych, krzywicy, oraz może spowodować uszkodzenie wątroby, oraz nerek. Ponadto układ trawienny nie jest przystosowany do takiego pożywienia, a wiąże się to z jego zaleganiem w jelitach, co można zauważyć podczas wydalania niestrawionych resztek.Dlatego też nie wolno podawać żołwiom podanych wyżej produktów.
Temperatura wody żółwia powinna wynosić 24-26*C
Temperatura na wyspie ok.33*C

Rasy kotów : Kot Rosyjski Niebieski , kot Maine Coon, Kot pospolity , Kot Norweski leśny , Kot Syberyjski , Kot Syjamski , Kot Brytyjski krótko włosy , Kot Radgoll , Sfinks , Pers jednolity itp. Ogladnijcie filmik niby śmieszny pozdro....

Kotki

 Wyprawka
Czyli co jest nam potrzebne gdy do naszego domu wkracza kot
- Legowisko
Koty śpią wszędzie tam gdzie im pozwolimy, jeśli jednak chcemy aby nasz kot miał swoje łóżeczko koniecznie powinniśmy się w nie zaopatrzyć. Domowym sposobem może być zrobione przez nas np. z kartonu, drewna. W sklepach zoologicznych jest duży wybór łóżeczek i bud. Ważne jest też żeby wyłożyć wnętrze czymś czystym i miękkim w dotyku np. poduszką.
- Miseczki
Jeden z najważniejszych elementów wyposażenia. W sklepach jest od wyboru do koloru. Plastikowe, metalowe. Oczywiście w kuchennych szafkach też z pewnością znajdziemy naczynia. Jednak warto kupić.

- Zapas karmy

Jeśli mamy kociaka z hodowli to w wyprawce jest karma lub hodowca udziela informacji o żywieniu kotka. Jeśli jednak nie mamy kociaka z hodowli warto zaopatrzyć się w duży worek suchej karmy i puszek.

- Kuweta

Najlepsza jest kryta eliminuje przykry zapach. Jeśli jednak zdecydujemy się na zwykłą tackę, zwrócmy uwagę na wielkość i głębokość. Dla kociaka najlepsza jest średniej wielkośći. Żwirek są różne rodzaje: drewniany, betonitowy, zbrylający, zapachowy. Decyduje kot jeśli nie spodoba mu się żwirek nie przekonasz go do tego. Łopatka plastikowa najlepiej z małymi otworami. 

- Szczotki i kosmetyki (dział pielęgnacja)

- Zabawki

 wybierać możemy z ogromnej palety. Najlepsze są piłeczki, myszki, pluszowe węże, kulki z piórkami, miotełki, wędka z myszką lub piórkiem, ruchome myszki, szmaciane myszki. Z domowych artykułów też da się wyczarować piękną zabawę np. za pomocą kulki papieru przymocowanej do patyka lub srebrnych kulek

- Transporter

Wykonany z plastiku, z dobrą wentylacją zapewni kotu spokojny dojazd do veterynarza, czy na wystawę. Wiklinowe kosze są trudniejsze do czyszczenia. Wnętrze należy wyłożyć czymś ciepłym np. kocem.

- Smycz, szelki, obroża

Dla kotów wychodzących na zewnątrz

- Drapak

Dzięki niemu koty nie niszczą mebli ani dywanów. Prosta deska nie zachęci kota do drapania, o wiele fajniejsze są platformy do spania, zabawy i wyglądania. Ale są drogie.Jeżeli mamy zdolności możemy sami zrobić kotu taki drapaczek.

PS: Jeżeli czegoś czegoś brakuje proszę pisać, będę zamieszczała każdą informację

3. Początki w nowym domu

Przed wzięciem kota do domu należy zgromadzić potrzebne akcesoria i przygotować miejsce, w których to zwierze ma przebywać (np. spać). W każdym większym sklepie zoologicznym znajdziemy wybór potrzebnych przedmiotów wraz z fachową poradą.

Przybory       Do podstawowych należą miseczki na jedzenie i wodę. Koty w przeciwieństwie do psów nie obgryzają swych miseczek, toteż wystarczą naczyńka zrobione z twardego plastiku. Są one jednak bardzo wywrotne, lepiej, więc szukać miseczek zrobionych z solidniejszego materiału. Potrzebna będzie, także osobna szczoteczka do mycia naczyń wodą z detergentem, co najmniej raz dziennie. Nigdy nie należy zmywać misek kota razem z naczyniami używanymi przez domowników. Naturalna flora w pyszczku kota może, bowiem zawierać bakterie szkodliwe dla człowieka, toteż należy przestrzegać zasad higieny. Następnym niezbędnym nabytkiem dla naszego nowego pupila będzie kuweta na ekskrementy (odchody). Można taka kuwetę wysypać piaskiem lub wyłożyć papierem gazetowym albo kawałkiem folii a na wierzchu wysypać piaskiem, aby później ułatwić czyszczenie pojemnika. Obecnie są już w sprzedaży różnego rodzaju podłoża np. porowate kamyki, które nie przyczepiają się do łapek i doskonale pochłaniają wilgoć oraz koci odór. Należy nimi wysypać dno na grubość 2-5cm. Łóżko nie jest od razu konieczne. Można używać tekturowego pudla z wyciętym z boku wyjściem. Jednak do spania bardzo chętnie kotki korzystają z poduszki wypełnionej kuleczkami, stanowi ona przytulne miejsce, które umożliwią kotu zwiniecie się w kłębek lub wygodne wyciągniecie się na cala długość. Należy zaznaczyć, że koty - w przeciwieństwie do psów nie maja stałego miejsca do leżenia. Bardzo lubią wypoczywać na szafie lub specjalnych polkach umocowanych na słupku. Koty regularnie ostrza swe pazurki i będą uparcie drapały meble znajdujące się w mieszkaniu. Zachowanie takie można częściowo tłumaczyć chęcią pozbycia się starych pochewek pazurów. Takie ostrzenie pazurów jest częstsze u starszych kotów niż u kociąt, toteż dla kota przebywającego cały czasw domu należy przygotować odpowiednio długi słupek. Można go kupić lub samemu zrobić umieszczając grubszy pień drzewa pionowo na stabilnej i solidnej podstawce.

Pozywienie       Kot żywiący się wyłącznie upolowana zdobyczą zjada cala ofiarę np. mysz łącznie z wnętrznościami, dlatego nie grozi mu brak niezbędnych składników w pożywieniu. Koty są wybitnie mięsożernymi stworzeniami i nie wyżyją na wegetariańskim pokarmie. Składniki białka znane jako aminokwasy odgrywają swoista rolę, ale kot nie jest w stanie wytworzyć w swym organizmie niektórych z nich. Takich podstawowych aminokwasów brak jest w warzywach i dlatego musza być wprowadzone do pokarmu kota pod postacią białka pochodzenia zwierzęcego. Nie powinno się w zasadzie podawać kotu pokarmu z puszki przeznaczonego dla psów, ponieważ z biologicznego punktu widzenia jest on zwykle niewystarczający dla kota. Ponadto kotu potrzebna jest stosunkowo duża ilość tłuszczu, którego jest zbyt mało w pożywieniu przeznaczonym dla psów. Pokarm dla psów zawiera węglowodany, które odgrywają mniejsza role w pokarmie kota. W warunkach domowych jednak od czasu do czasu koty powinny dostawać ryz lub chleb - produkty te są źródłem węglowodanów. Zapotrzebowanie naszego kota na płyn zależy od rodzaju pokarmu, jaki mu podajemy. Oczywiście ze będzie pil więcej w czasie upałów i jeśli żywi się suchym pokarmem. Trudno będzie jednak określić jego zapotrzebowanie na płyny, gdyż koty żyjące w warunkach naturalnych nie maja wielkiego zapotrzebowania na płyny gdyż pokarm, który zjadają zawiera wystarczając ilość. Jednak koty domowe radzą sobie pijąc wódę kapiącą z kranu bądź stojącą w misce. Należy dopilnować by nie piły wody z muszli klozetowej, bo może ona zawierać środki odkażające co spowodować może poważne zatrucie.

3. U weterynarza

Posiadając jakie kolwiek zwierzę musimy pamiętać także o opiece zdrowotnej naszego pupila. Najlepiej jest wybrać weterynarza tego, który mieszka najbliżej, by w razie nagłej potrzeby móc łatwo się do niego dostać. Zdarza się, że gabinet jest prowadzony przez kilku lekarzy, którzy przyjmują na zmianę. Nie ma to większego znaczenia podczas zabiegów czy zastrzyków, ale w razie choroby kota na pewno chcielibyśmy mieć do czynienia z tą samą osobą. Należy zastrzec sobie to podczas pierwszej wizyty.

Szczepionki      Obecnie można już uchronić kota przed większością grożnych chorób pochodzenia wirusowego, które niegdyś rokrocznie powodowały śmierć wielu kotów. Stosowane teraz szczepionki zapewniają wysoki stopień skuteczności i na ogół nie wywołują skutków ubocznych. Regularne szczepienia wtórne powinny być dokonywane corocznie, ale jeśli podejrzewamy, że nasza kotka jest ciężarna, należy powiedzieć o tym lekarzowi, będzie on bowiem musiał dobrać odpowiednią szczepionkę.      Po urodzeniu kocięta otrzymują w mleku matki chroniące przed infekcją przeciwciała, ale poziom ich spada z chwilą odłączenia kociąt od matki. Wówczas zaczyna działać własny system immunologiczny kota. Szczepienie kociąt zbyt młodych, kiedy mają one jeszcze przeciwciała, powoduje zahamowanie wytwarzania się własnych przeciwciał.      W trzecim miesiącu życia kocięta nie mają już matczynych przeciw ciał, dlatego w tym czasie poddaje się je szczepieniu.      W zasadzie kocięta powinny być poddane dwukrotnemu szczepieniu. Pierwszemu - w dziewiątym tygodniu życia, nastepnemu - trzy tygodnie później. W ten sposób uchroni się je całkowicie przed wszelkimi chorobami. Kocięta, które w wieku dziewieciu tygodni nie były jeszcze szczepione, nie mają żadnych matczynych przeciwciał, zatem pierwsze szczepienie będzie dla nich zbawienne w skutkach. Zazwyczaj szczepi się je przciw kociemu tyfusowi, jak również wirusowemu zapaleniu górnych dróg oddechowych, zwanemu popularnie "kocim katarem". Kocięta nie mogą wychodzić na dwór, dopóki nie przejdą wstępnych szczepień, trzeba je także w tym czasie trzymać z dala od innych kotów.      Nawet jeśli zamierzamy trzymać kota w domu, rozsądnie jest korzystać z ochrony, jaką daje szczpieniem, gdyż może się zdarzyć, iż kto nasz w przyszłości będzie musiał zetknąć się z innymi kotami np.w kocim pensjonacie. Z całą pewnością zażądają od nas na wstępie świadectwa szczepienia kota, toteż należy starannie przechowywać kartę szczepień.      W niektórych krajach wymagane jest szczepienie kota przeciwko wściekliźnie. Szczepienia takie nie są natomiast konieczne w: Wielkiej Brytani, Irlandi oraz Australii, gdyż nie występuje tam ta straszna choroba wirusowa.      Wielkim przełomem w zwalczaniu innej wirusowej chorby kotów było wyprodukowanie w Stanach Zjednoczonych szczepionki przeciw białaczce kotów. Szczepionka ta, zastosowana po raz pierwszy w 1985r. nie zapewnia jeszcze pełnej ochrony wszystkich podatnych na tę chorobę kotów, ale badania wykazują, że jest prawie w 80% skuteczna.      Nadal prowadzi się badania nad podwyższeniem skuteczności tej szczepionki i z czasem stanie się ona z pewnością znacznie łatwiej dostępna.      Szczepionkę wstrzykuje się zazwyczaj podskórnie w okolicę łopatki lub mięsień tylnej nogi, co może chwilowo spowodować bolesność kończyny. Niektóre szczepionki przeciw schorzeniom dróg oddechowych wstrzykiwane są wprost do nosa. Zaraz po zabiegu kot może zacząć kichać, jednakże nie przeszkadza to w działaniu szczepionki.      Niektóre koty mogą w gabinecie lekarza sprawić swym zachowaniem ogromne kłopoty. Najgorszymi pod tym względem utrapieńcami są koty syjamskiem, gdyż syczą i plują, zanim się je wyjmie z koszyka.

Odrobaczenie      W czasie pierwszej wizyty u weterynarza należy koniecznie poradzić się go w sprawieodrobaczenia, zwłaszczagdy chodzi o młode kocię. Kocięta bywają przeważnie zakażone pasożytami, zwykle zakaża je matka, jeśli nie była regularnie odrobaczana.      Zdarza się często w wypadku pasożytowania glist. U kotek ciężarnych larwy glist przez łożysko mogą dostać się do płodów i w nich dalej się rozwijać. Młode kocięta karmione jeszcze mlekiem matki mogą już być zakażone glistami.      Obecność tych pasożytów u kociąt objawia się w różnorodny sposób. Może powodować biegunkę, wymioty i wzdęcia brzucha, dlatego zaleca się leczenie kociąt już od pierwszych tygodni życia.      W większości wypadków dolegliwość ta pojawia się kiedy kocięta mają trzy tygodnie i z tego powodu odrobaczenie dwa razy do roku powinno wystarczyć do zwalczenia tych pasożytów.      U starszych kotów obecność tasiemca może mieć jeszcze groźniejsze następstwa, szczególnie u kotów-łowców, ponieważ pasożyty te nie atakują kota wprost, ale pośrednio, przez swego nosiciela, np. mysz. Pchły też są pośrednimi żywicielami tasiemca, ale likwidacja pcheł u kota całkiem ten problem rozwiązuje.      Bezpańskim kotom też przydałaby się kuracja zwalczająca tasiemca, natomiast koty mające właściciela powinny być koniecznie poddawane takiej kuracji, kiedy ukończą szósty miesiąć życia. Trzeba ją będzie powtórzyć dwa razy do roku, zwłaszcza jeśli nasz pupil spedza sporo czasu na dworze.

informacje zaczerpnięte z książki pt."Koty i kocięta" D.Alderton

4. Pielęgnacja

Charakterystyczną cechą zachowania kotów jest dbałość o czystość okrywy włosowej. Spędzają one całe godziny wylizując futerko. Dzięki temu utrzymują je w należytym stanie. Jak się wydaje, jest to też czynność towarzyska, gdyż często koty wylizują sobie futra nawzajem.

Sierść      Niezależnie od tych zabiegów, właściciel kota powinien codziennie czsać swgo pupila. Sposób pielęgnowania futra zależy od rasy typu i okrywy włosowej. Koty pozbawione gęstego futra, takie jak syjamskie albo brytyjskie koty krótkowłose, powinny być czesane w kierunku pionowym włosa, a potem zaczesywane normalnie. Wówczas pojedyncze wypadnięte włosy zbiorą się między zębami grzebienia. Koty mające gęste futro, np. koty rosyjskie niebieskie i koty abisyńskie, wymagają znacznie staranniejszego czesania. Nie należy dziwić, się że pielęgnowanie kotów długowłosych jest znacznie bardziej skomplikowane i czasochłonne. Do czesania włosów wokół oczu służy grzebień, natomiast kryza wokół głowy musi być uwydatniona za pomocą szczotki. Okrywę włosową na tułowiu należy czesać ku górze, a następnie ku tyłowi.      Jeśli nie czesze się kota długowłosego regularnie, czyli codziennie, okrywa włosowa zbija się, co może z czasem doprowadzić do powstania kołtunów. Kiedy kot sam liże swe futerko, pojedyncze wypadnięte włosy zbierają się na szerstkiej powierzchni języka. Z racji tego, że brodawki języka są skierowane ku tyłowi, kot przeważnie połyka luźne kłaczki, nie mogąc wypluć ich z pyszczka. Z czasem przesuwają się one w głąb przewodu pokarmowego, powodując zator w zołądku kota. Typowym objawem wskazującym na obecność klębka włosów jest niemożność zjedzenia nawet małej ilości pokarmu, mimo że kot wykazuje apetyt i robi wrażenie zdrowego. Będzie się też starał wymiotować, aby wydalić skłębioną sierść      W cięższych przypadkach 1łyżka (5ml) płynnej parafiny, podana bezpośrendio lub wmieszana do pokarmu, może spowodować przesunięcie się klębka włosów przez przewód trawienny kota.

Zęby      Zęby kota nie psują się w takim stopniu jak człowieka, ale może je pokrywać kamień nazębny. Tworzy się on często u kotów żywionych płynnymi pokarmami. Sucha karma zapobiega tworzeniu się kamienia.      Kamień nazębny w postaci ciemnego, zółto-brunatnego nalotu wokół zębów może uciskać dziąsło. Wytwarza się wówczas stan zapalny zwany gingivitis, a zainfekowane dziąsła przybierają żywoczerwoną barwe. Długotrwały stan zapalny spowodowany obecnością kamienia powoduje przerost dziąseł, uszkodzenie zębiny, rozchwianie i wypadanie zębów. Najbardziej podatne na tworzenie się kamienia nazębnego są starsze koty. Skoro więc już pojawi się taki osad należy zgłosić się do lekarza weterynarii, aby usunął kamień, który połączeniem wytrąconych ze śliny soli, wapnia, cząsteczek pokarmu oraz bakterii.      Należy od samego początku przyuczać kot, żeby pozwalał na otwieranie mu pyszczka. Ułatwi to w późniejszym jego życiu podawanie tabletek lub czyszczenie zębów.      kiedy nasz kot zacznie szósty miesiąc, może się zdarzyć, że będziemy znajdować jego zęby w mieszkaniu, w tym samym czasie bowiem zaczynają już na miejsce mlecznych wyrastać zęby stałe.      W okresie wyrzynania się stałych zebów kocię zrobi się bardziej psotne, będzie gryźć zabawki, a nawet meble. Możemy wtedy wówczas kupić mu specjalny przedmiot do gryzienia.

Uszy      Przy oględzinach pyszczka czy podczas czesania kota należy także starannie sprawdzić uszy, czy nie nagromadził się w ich załomkach brud. Niektóre koty, zwłaszcza reksy, wytwarzają więcej niż inne woskowiny i wymagają regularnego czyszczenia uszu. Jeśli zauważymy, że kot drapie się w ucho lub trąca je łapką, moż e to wskazywać na obecność swierzbowca usznego, który wywołuje silne podrażnienie i stan zapalny, więc nieodzowna będzie w tym wypadku pomoc lekarza.      Zaleca się codziennie czyszczenie uszu kota zwilżoną watą na patyczku. Należy wyczyścić zagłębienia w małżowinie, usuwając cały nagromadzony tam brud. W razie jego stwierdzenia trzeba będzie uzyć wacika nasączonego oliwą, która posłuży do zmiękczenia osadu w załomkach uszu. Jeśli posługujemy się wacikiem na patyczku, w żadnym wypadku nie można go wpychać wprost do ucha, gdyż jest to bolesne, może nawet uszkodzić przewód sluchowy.

Oczy      Oczy z kolei nie wymagają tak starannego pilęgnowania, chociaż u niektórych ras, zwłaszcza u kotów, które mają pyszczek spłaszczony jak pies pekińczyk, mogą osadzać się pod dolną powieką tzw. kamienie łzowe. Jest to wyciek z oczu zgromadzony w formie ciemno zabarwionych grudek, przylepionych do włosów i skóry.      Zdarza się, że u kotów długowłosych brud gromadzi się w kąciku oczu w pobliżu nosa. Należy wówczas w miare możliwości przecierać to miejsce gazą, ale jeśli otwarcie oczu i patrzenie sprawiają kotu trudność, może to być oznaką poważniejszych dolegliwości, np. infekcji dróg oddechowych, której towarzyszy stan zapalny oczu.

Pazury      Trzeba też od czasu do czasu przyjrzeć się pzurkom kota. Może się okazać, że ich ostre końce nadmiernie wyrosły. Zdarza się to przeważnie u kotów, które przebywają cały czas w domu i nie mają możliwości ostrzenia pazurów, np. przez wdrapywanei się na drzewa czy płoty. Należy pamiętać, że na tylnych łapach pazury są zazwyczaj krótsze niż na przedich. Można je samemu przyciąć, jeśli tylko mamy odpowiednie przybory. Nożyczki nie nadają się do tego celu, gdyż zamiast uciąć równo, rozłupują pozaru. Trzeba więc kupić cązki do cięcia kości lub specjalne do obcinania pazurów. Cążki są niezawodne, zwłaszcza do obcinania długich pazurków. Przy tym zabiegu potrzebna jednak nam będzie pomoc drugiej osoby. Należy mocno uchwycic nogę kota, aby pazury były dobrze widoczne. Obcinanie jest łatwiejsze, jeśli pazury są jasnego koloru, gdyż widać wtedy dobrze naczynie krwionośne przebiegające wewnątrz pazurka. Ma ono postać ciemnoczerwonej smużki, kończącej się w pewnej odległości od zakończenia pazura. Podczas obcinania należy uważać aby naczynia nie uszkodzić gdyż sprawi to kotu duży ból. Bezpieczne jest obcinanie pazurka w niewielkiej odległości od naczynia. Jeżeli niechcący przytniemy pazur w tym miejscu, należy przyłożyć sztyfcik aby zatamować krew.      Najlepiej jednak jest przyuczyć kota, by korzystał z przeznaczonego do tego celu pieńka. Aby zachęcić naszego pupila należy na początku przesycić zapachem kocimiętki ten że pieniek. Możemy także zawiesić nad nim zabawkę. Kot będzie po nią sięgać pazurami i niebawem zacznie używać pieńka z zgodnie z jego przeznaczeniem

Pare zdjęc labradorów :)

Psy

Zasady postępowania z naszymi pupilami.

• Traktuj psa tak, jak chcesz by traktowano ciebie.               Zwłaszcza objęcie go za szyję może spowodować gwałtowną reakcję. Pies czuje się wtedy "złapany" i chce się wyswobodzić, niejednokrotnie nie przebierając w środkach. Jeszcze jeden przedmiot waszych pieszczot to uszy, ale czy lubicie jak się was łapie za ucho.

• Nie podchodź do psa bez pytania.Czasem pies ma smutne doświadczenia w obcowaniu z waszymi rówieśnikami, czasem jest rozdrażniony lub chory - o tym wszystkim powie wam jego pan. Kiedy natomiast pies jest pozbawiony opieki, zrezygnujcie z zawarcia znajomości, jeżeli siedzi koło jakichś toreb lub koło wózka - jest teraz w pracy i z przejęciem strzeże rzeczy swojego pana. Nie podchodźcie też do psa, który leży na swoim legowisku lub w budzie - to jego prywatny teren i z pewnością nie będziecie proszonymi gośćmi. W każdym przypadku lepiej jest przykucnąć i zawołać psa do siebie - jeżeli będzie się chciał przywitać na pewno podejdzie.

• Unikaj wszystkiego co pies mógłby zrozumieć jako zagrożenie lub atak.Nie wszystkie psy umieją się bawić w aportowanie. Czasem patyk uniesiony nad głową do rzutu może psa przerazić, zwłaszcza jeżeli był kiedyś bity. Pamiętajcie,że najczęściej pies atakuje tylko w ostateczności kiedy się czegoś boi. Boi się czasem i dużego - małego człowieka, który się nad nim pochyla. Dlatego zawsze lepiej jest przykucnąć, gdy chce się pogłaskać małego psa.

• Nigdy nie patrz prosto w oczy psu.
W psim społeczeństwie takie wpatrywanie się to pierwsze słowo do bitki, to wyzwanie na pojedynek, a wy przecież spotkaliście się po to, żeby się bawić. • Uważaj na psi ogon.Czym jest ogon dla psa trudno nam zrozumieć, gdyż sami takowego nie posiadamy. Stanowi on jednak dla zwierzęcia jeden z podstawowych środków "międzypsiej" komunikacji. Kiedy ogon jest wciśnięty miedzy tylne łapy, znak to, że pies się boi, a przerażony złapie zębami wszystko co się zbliży. Ogon sterczący do góry, wyprężony w bezruchu, to już poważna groźba - pies jest zły i lepiej zejść mu z oczu.

• Nie przeszkadzaj psu w jedzeniu.Jedzenie stanowiło dla psich dzikich przodków sprawę przetrwania, a chętnych do "miski" było wielu. Ów atawizm jest silnie zakorzeniony u naszych czworonogów. Choć często nigdy nie zaznały głodu, bronią swojego pożywienia "dla zasady".

• Ostrożnie baw się z psem.Nie ma większej frajdy, jak wspólne zabawy. Psy jednak to straszne "fajtłapy" i nieraz zdarza im się złapać zębami za rękę, zamiast za patyk czy piłkę. Nie chcą przy tym oczywiście wyrządzić żadnej krzywdy. Uważajcie także kiedy biegacie. Instynkt pościgu i złapania ofiary, to również spadek po dzikich dziadkach. Nie ma w tym cienia agresji, ale dobrze, gdy skończy się tylko na potarganych spodniach.

• Nigdy nie uciekaj przed psem.Gdy boicie się psów, nie uciekajcie nawet do mamy, ona niewiele tu może pomóc, a bieg i pisk tylko pobudzą psa do "polowania". Kiedy ogarnie was strach, stańcie spokojnie, schowajcie twarz w dłonie i udawajcie, że jesteście drzewkiem. Pies was obwącha i pójdzie sobie dalej.

• Nigdy nie rozdzielaj bijących się psów.Zazwyczaj takie psie bijatyki kończą się równie szybko jak się zaczęły. Nie krzyczcie i nie bijcie gryzących się psów. To ich sprawy i muszą załatwić je między sobą. Nic tu nie wskóracie, a możecie jeszcze tylko sami oberwać.

• Nie wyrywaj się psu.Kiedy pies chwyci was zębami, lub jakąś waszą rzecz, w większości przypadków nie chce ugryźć, tylko przytrzymać. Szarpanie pobudza go do walki, a gdy przyjrzycie się kiedyś zębom psa, zobaczycie, że jesteście bez szans - są silne i zakrzywione do wewnątrz.

• Baw się z psem tylko w obecności dorosłych.Rozbawiony psiak może czasem poczuć się jak za swych szczenięcych lat, kiedy to bawił się w kojcu razem ze swym rodzeństwem. Zapomni wtedy, że ludzka skóra jest o wiele delikatniejsza niż psia i że nie chroni jej grube futro. Może też zapomnieć, że macie tylko dwie nogi i łatwo was przewrócić skacząc na plecy. Dlatego lepiej, żeby zawsze ktoś chłodnym okiem kontrolował wasze wybryki.

A co,kiedy pies nas zaatakuje?

1. Stań, nie uciekaj (Miej twarz zwróconą w stronę psa - żeby się bronić musisz widzieć gdzie cię zaatakuje).
2. Nie patrz psu w oczy (Między siebie a zęby psa spróbuj wsadzić jakikolwiek niesiony przez siebie przedmiot, np. plecak, tornister, blok rysunkowy, worek z kapciami, parasolkę, worek ze śniadaniem, kurtkę czy inną część odzieży owiniętą wokół ręki Jeżeli nie masz żadnego takiego przedmiotu albo czasu na jego użycie (niespodziewany atak) nadstaw psu którąś rękę. Zamknij pięść aby pies nie odgryzł ci palców).
3. Nie okazuj strachu, mimo że to trudne.
4. Nie odwracaj się tyłem do psa, zwłaszcza jeśli jest duży. Jeśli skoczy na plecy, może przewrócić nawet dorosłego, a dziecko bez trudu (Staraj się nie dopuścić ataku na nogi. Jeżeli upadniesz, następnym celem może być twarz).
5. Ustaw się do psa bokiem, na lekko rozstawionych nogach. To pozwala lepiej utrzymać równowagę ( Jeżeli pies jest duży i ciężki, wychyl się do przodu, by swoim ciężarem nie przewrócił cię).
6. Przyjmij pozycję "żółwia". Ochronisz wystające części ciała, za które zwykle chwyta pies.

"Uśmiech psa znajduje się w jego ogonie." - Marcela