Wakacje z czworonogiem

Na wakacje z psem ? To przecież oczywiste. :) Na co dzień nie zawsze poświęcamy mu tyle czasu ile byśmy chcieli więc może warto wynagrodzić to podczas wakacji. Również nam będzie milej, że gdzieś tam w sinej dali będzie nam towarzyszył nasz wierny przyjaciel.

Coraz więcej stron internetowych proponujących noclegi i miejsca na kempingach, udziela również informacji co do możliwości zakwaterowania z psem. Musimy też sprawdzić czy okolica jest przyjazna psom - turystom. Tu natrafiamy na pierwsze rozczarowanie. Polskie wybrzeże jest poza kilkoma plażami dla nas zamknięte. Podobnie jest z polskimi górami. Władze terenowe większości polskich parków narodowych niestety nie wyrażają zgody na wpuszczanie psów, tłumacząc to ochroną przyrody.

Dlatego lepiej i wygodniej wyjeżdżać za granicę by uniknąć stresu związanego z rodzimymi „ochraniaczami przyrody”. Jeśli chcemy pobyć nad morzem z naszym pupilem to najlepiej obrać kurs do Chorwacji lub Bułgarii, a jeśli chodzi o góry to doskonałym wyborem jest chociażby wypad "za miedzę", na Słowację. Tam gospodarzom zależy na przyjmowaniu turystów oraz ich czworonogów. Poprawne zachowanie się psa na kempingu to kwestia dyscypliny. Zwykle pies, który mieszka z nami w mieszkaniu traktuje kemping jako swój tymczasowy dom i potrzeby fizjologiczne za każdym razem załatwia poza nim, czyli poza bramą kempingu. Oczywiście i tam też sprzątamy po piesku.

Na plaży też starajmy się by nasz czworonóg nie "uszczęśliwiał" innych swoją obecnością. Najlepiej znaleźć własny grajdołek i lub kawałek plaży. Upały w zasadzie nie przeszkadzają naszym pupilom. Oczywiście muszą oni mieć stały dostęp do świeżej, chłodnej wody.

Co zwiedzać?
Atrakcje turystyczne i wskazówki praktyczne:

Zagraniczne parki narodowe, nawet te chronione przez UNESCO są przyjazne (w większości przypadków) naszym pupilom. Cud natury jakim są Plitvickie Jeziora (Chorwacja) nie jest bynajmniej zamknięty dla czworonogów. Oczywiście musimy trzymać psa na smyczy. Tu na szczęście nie musimy brać wody dla pieska. Dookoła jest jej pod dostatkiem.

W parku narodowym Paklenica (Chorwacja) najlepiej poszukać zapomnianych szlaków. Tu spotkamy wiele cudownych widoków i miło nam będzie znaleźć pozostałe po dawnych sadach dzikie drzewa fig czy innych owoców. Miejscami będzie można dać pieskowi pobiegać, ale pamiętajmy o innych zwierzętach, które możemy tu spotkać.

Slovensky Raj (Słowacja). Jeżeli lubimy chodzić po górach to pamiętajmy zawsze o sprawdzeniu czy nie ma tam podestów, klamr, drabin i łańcuchów. Wówczas możemy przeznaczyć jakiś plecak do bezpiecznego noszenia naszego psa.
Dla naszego bezpieczeństwa ręce podczas wspinaczki powinny być wolne. Pamiętajmy też, że nie możemy bezgranicznie ufać pieskowi, iż da sobie radę we wspinaczce bez naszej pomocy. Pies nie ma wyobraźni i nie "myśli" o tym gdzie może skończyć się obrana przez niego droga. O ile jego instynkt samozachowawczy w zasadzie nie pozwolą mu zrobić sobie krzywdy o tyle może on spuścić na kogoś kamienie, czy nawet lawinę. Pamiętajmy więc o tym! Psy poza tym są niebezpieczne dla jaszczurek i innych zwierząt. Poza tym psy podobnie jak ludzie mają lęk wysokości. Trzeba uważać by się nie wystraszyły i miały poczucie bezpieczeństwa i oparcie, to zagwarantuje im nasza bliskość.

Zwiedzanie zamku na Słowacji (Spissky Hrad) jest również możliwe. Jedynie na terenie samego muzeum trzeba pieska wziąć na ręce.

Gejzery wytryskające spod ziemi (Sivá Brada) mogą być jednym z ciekawszych doświadczeń wakacyjnych psa. Wprawdzie najczęściej traktują je jak przydomową fontannę, ale zaraz, zaraz, a skąd ten zapach zepsutych jajek? :)

Równie ciekawą atrakcją jest bujający się na linach most wiszący (Kláštorská Roklina)- to nic że za mną kolejka ludzi, ale tu tak wysoko i w dole rwąca rzeka…

Na koniec zawsze przyjemnie pobawić się kulkami... ze śniegu (np. w okolicach Štrbskégo Plesa - 1840 m n.p.m.)

Miłych wakacji z czworonogiem :)

króliki

Królik jest bardzo miłym zwierzątkiem o puszystym futerku, którego długość i kolorystyka zależne są od jego rasy. Wywodzi się on z rodziny zajęczaków a jego udomowiona wersja pochodzi od królika europejskiego, jaki żyje dziko, jednak w coraz to mniejszych populacjach. Spotyka się go raczej rzadko a wybiera on tereny piaszczyste i obrzeża lasów, unikając zapuszczania się w ich głąb.

Największe stada stanowią rasowe króliki pochodzące z hodowli, gdzie zwierzęta są właściwie rozmnażane oraz te żyjące w gospodarstwach rolnych. Wiele osób decyduje się na posiadanie w domu takiego zwierzaka, dla celów towarzyskich. Trzeba przyznać, że jest to bardzo milusiński pupil z uwagi na jego urokliwe długie uszy jak też krótki ogonek oraz delikatne i miękkie w dotyku futro.

Dzisiaj do wyboru mamy wiele ras króliczych, jakie można posiadać w domu między innymi króliki miniaturki czy angorskie króliki długowłose. Powstały one w drodze modyfikacji, po to aby otrzymać rasy służące nie dostarczaniu pokarmu czy futra, ale dla celów hobbystycznych oraz żeby stworzyć nowe odmiany na potrzeby pokazów.

Królik nie jest zwierzęciem trudnym w utrzymaniu toteż wiele osób decyduje się przyjąć w swe progi takiego oto nowego domownika, o długich tylnych łapach kicającego i sympatycznie poruszające nosem. Opieka i pielęgnacja nad nim powinna opierać się przede wszystkim na utrzymywaniu w czystości klatki, w której zwierzak zamieszkuje oraz jego futra. Należy zatem systematycznie usuwać odchody a jeżeli królik zachoruje koniecznie udać się z nim do weterynarza gdyż króliki domowe są z reguły mało odporne. Dobrze też jest profilaktycznie je szczepić na typowe królicze choroby.

Co do wyboru klatki dla pupila to powinna być ona na tyle duża aby mógł się ona w niej w całości wyciągnąć a jej wypełnieniem może być słoma ekologiczna lub wióry a najlepiej miękki ręcznik lub dywanik, dla bezpieczeństwa zwierzaka i utrzymania czystości w mieszkaniu. Zdrowie pokojowego królika i jego piękny wygląd zależą przede wszystkim od dostarczania mu odpowiednich ilości pożywienia zawierającego ważne składniki.

Karmienie królików jest zwykle sprawą indywidualną jednak jego podstawę powinno stanowić siano, owies oraz zielonka między innymi kapusta, chociaż nie powinna być podawana w zbyt dużych ilościach. Z pewnością dieta królika z przemysłowej hodowli  a zwierzęcia domowego dla towarzystwa różni się- chodzi przede wszystkim o wpływ pożywienia na jego kondycję

~~*Nierozłączka rudogłowa*~~

sobota, 09 sierpnia 2008 14:23

Nierozłączka rudogłowa, nazywana także nierozłączką Fischera, jest gatunkiem papugi występującym w naturze (Afryka Środkowa).
Nazwana w XIX wieku przez Niemca, Antona Reichenowa nazwiskiem współodkrywcy, Gustava Fischera.
Gatunek bardzo odporny i adaptatywny (za wyjątkiem niskich temperatur), często zdarza mu się skutecznie wywalczać przestrzeń i miejsca do lęgów w rywalizacji z większymi ptakami.
Istnieją w hodowlach mutacje barwne tej podstawowej odmiany (np. mutacja niebieska, żółta i lutino), jednak nieliczne w porównaniu z uzyskanymi z innych gatunków nierozłączek.
Nazywane są nierozłączkami (ang. „lovebirds”) z powodu silnie afiliatywnych zachowań przejawianych względem partnerów. Nierozłączki zwykle spędzają czas siedząc razem, muskając sobie nawzajem piórka, gruchając do siebie i wymieniając czułości. Łatwe i raczej bezproblemowe w jednogatunkowej hodowli, ptaki te nie wymagają dużej wiedzy od właściciela i dobrze nadają się dla początkujących hodowców papug. Wbrew nazwie ‘nierozłączka” i potocznemu wyobrażeniu na temat konieczności trzymania w parach, ptaki te mogą również być trzymane osobno w celu lepszego zsocjalizowania się z człowiekiem. Są wówczas mniej hałaśliwe.
Pochodzenie: Afryka centralna, północna Tanzania, okolice Jeziora Wiktorii i park Serengeti. Z powodu przerzedzenia na oryginalnych stanowiskach wywołanego nielegalnym odłowem, obecnie spotyka się je głównie na terenach gęsto zalesionych, w małych koloniach liczących 4-5 ptaków.
Wygląd: długość ciała ok 15 cm, waga 43-58 g., tułów dość krępy, ogon krótki. Korpus w kolorze jasnej zieleni. Na skrzydłach upierzenie szmaragdowo-zielone z ciemniejszymi lotkami. Łeb i szyja żółto-pomarańczowo-czerwone. Głowa proporcjonalnie duża w stosunku do reszty ciała. Ogon o barwie ciemnozielonej, z kuprem niebiesko-fioletowym. Kolor dzioba – intensywnie czerwony. Oczy duże, czarne z białą obwódką nagiej skóry dookoła. Cztery przeciwstawnie ustawione palce, skóra nóg szaro-różowa.
Głos: Gatunek hałaśliwy, nierozłączki Fishera wydają szeroką gamę odgłosów, od ćwierkania, szczebiotania i wysokich skrzeków po gwizdy i trele.
Długość życia: 10-15 lat.
Psychika: są towarzyskie, ciekawskie i aktywne. Nierozłączki Fishera to ptaki inteligentne, łatwo uczą się prostych sztuczek, choć ich zdolności naśladowania mowy są niewielkie. Wymagają dużo stymulacji i poświęcania uwagi przez właściciela, inaczej łatwo popadają w nudę i przejawiają działania destrukcyjne. Należy zapewnić im dużo zabawek i możliwości interakcji z otoczeniem. Uwielbiają „eksplorować” otoczenie dziobem, w związku z czym ważne jest, aby nie miały dostępu do substancji szkodliwych. Ich dewastacyjne skłonności lepiej przekierować na wszelkiego rodzaju gryzaki dla papug i świeże gałązki drzew i krzewów, które bardzo lubią obgryzać.

Kakadu żółtoczuba!!!

poniedziałek, 31 grudnia 2007 9:58

Kakadu żółtoczuba (kakadu złotoczuba) (Cacatua galerita) – ptak z rodziny papugowatych, zamieszkujący wschodnią i północną Australię, Tasmanię, Melanezję i Nową Gwineę. Na większości obszaru występowania ptak liczny.

Kakadu żółtoczuba ma upierzenie białe, jedynie na czubku głowy jaskrawożółte pióra tworzące czub. Na policzku niezbyt wyraźny żółtawy nalot. Oczy czarne, podobnie jak mocny, zakrzywiony dziób. Długość ciała: ok. 45-51 cm, waga: 820-970 g.
Występuje na sawannie, w nizinnych lasach i na obszarach półotwartych do wysokości 1500 m n.p.m., ale zalatuje również na tereny miejskie. Żyje w parach lub małych stadach. Hałaśliwa, poza sezonem lęgowym może tworzyć duże stada, nocujące w stałym miejscu. Prowadzi dzienny tryb życia. Zjada nasiona, korzonki, pączki, orzechy, owady. Stada żerują na ziemi, a w tym czasie kilka ptaków obserwuje otoczenie z pobliskich drzew i w razie zagrożenia ostrzega ochrypłym głosem.
W sezonie lęgowym pary ptaków oddzielają się od stada. Gniazdują w pionowych szczelinach eukaliptusów, zazwyczaj w pobliżu wody. Samica składa 2-3 jaja, które następnie wysiaduje przez ok. 30 dni.
Długość życia: ponad 50 lat.

Ciekawostki

 Kakadu żółtoczuba Cocky była najstarszą znaną papugą na świecie. Dożyła 82 lat. Stado kakadu żółtoczubych na drzewie.

Świergotka wielobarwna

piątek, 28 grudnia 2007 16:04

Wygląd zewnętrzny

Samiec jest ubarwiony głównie na zielono, o żółtym czole, barkówkach i pokrywach podogonowych, szkarłatnej plamie na karku oraz czerwonym brzuchu i kuprze. Samica u której dominuje odcień żółci i brązu, spód ciała jest bladożółty, a wierzch jest brązowo-zielony. Kark i barkówki są czerwone, a kuper połyskuje zielenią.

Rozmiary

dł. ciała: 25 - 30 cm

Waga

60 - 70 g

Zachowanie

Żyją w parach lub w małych grupach, rzadko w dużych stadach. Chętnie korzystają z drzew eukaliptusowych lub z krzaków akacjowych, gdzie szukają schronienia. Regularnie zlatują na ziemię w poszukiwaniu pożywienia. Z reguły pozostają wówczas w cieniu drzew, chociaż nierzadko przebywają na poboczach dróg. Podczas lotu wydają wysokie, kilkukrotnie powtarzane dźwięki, które brzmią jak swit, swit.

Długość życia

Około 12 lat.

Środowisko

Tereny trawiaste rzadko porośniete drzewami, suche zarośla. Chętnie przebywa przy zbiornikach wodnych i w pobliżu osad ludzkich.

Pożywienie

Żywią się dojrzałymi i wpół dojrzałymi nasionami traw, także nasionami wielu gatunków roślin zielonych. Chętnie jedzą nasiona akacji, owoców i roślin ogrodowych. Menu uzupełniają jagodami jemioły i larwami owadów. Połykają piasek i żwir w celu rozdrobnienia pożywienia

Papużki faliste!!!!!!

czwartek, 27 grudnia 2007 17:51

Papużka falista (Melopsittacus undulatus) – mały ptak z rodziny papug, zamieszkujący głównie południowe rejony Australii. Żyje w dużych stadach prowadząc wędrowny tryb życia. Głównym pożywieniem są nasiona traw. Od 1840 roku jest hodowana w Europie jako ptak ozdobny. Od tego czasu wyselekcjonowano szereg barwnych odmian.

Opis gatunku
W naturze dominuje barwa zielona. Spód ciała ubarwiony jednolicie zielono, wierzch prążkowany żółto i czarno. Przednia część głowy u dorosłych jest żółta, u młodych (do 3-4. miesiąca życia) - prążkowana czarno i żółto. Na policzkach ciemnopurpurowe łatki, na podgardlu czarne plamki. Ogon rozkładany wachlarzowato, z długimi sterówkami na środku, zielonkawoniebieski lub zielonkawopurpurowy. Na zewnętrznych sterówkach żółta przepaska. Skrzydła prążkowane zielono-czarno. Nogi szaroniebieskie, czteropalczaste zakończone ostrymi pazurkami. Dziób mały, o barwie brązowo-żółto-pomarańczowej. Kolor woskówki różni się w zależności od płci: u samców jest ona niebieska lub błękitna, u samic beżowa lub beżowo-szara (u samic nielęgowych bledsza), z kolei u młodych obojga płci - różowa (u samczyków częściej fioletowa).
Hodowla
Papużki hodowlane bardzo łatwo się oswajają. Mają zdolność naśladowania mowy człowieka, gwizdu czy melodyjek. Trzyma się je dwie lub kilka, gdyż są to zwierzęta stadne.
Najczęstszą ich chorobą jest świerzb, objawiający się żółtymi, białymi lub biało-szarymi naroślami na woskówce, skórze wokół oczu lub nogach. Pod lupą narośle wyglądają jak malutkie kanaliki.